Wanneer we vandaag voldoende aandacht schenken aan de huidige houding van politieke mandatarissen en meer bepaald aan deze van de N-VA en de houding van de voorzitter van de Kamer, Siegfried Bracke: " de partij die staat voor de verandering maar die het slechte voorbeeld geeft. Een burgemeester die nooit naar de Kamer komt maar wel verkozen is en de Voorzitter van de Kamer die privé wat bijklust, dit creëert wantrouwen in de politiek."

De N-VA met haar voorzitter De Wever en zijn partijgenoot en ex-journalist Bracke weten hoe ze moeten communiceren in het huidige mediaveld. Siegfried Bracke is voor N-VA de koning van de politieke communicatie. Bracke is hierin niet alleen, verschillende N-VA-politici gebruiken sociale media als een politiek instrument. Zij laten de woorden van De Wever en in mindere mate die van Bracke massaal circuleren op het internet.

Volgens de N-VA is elk probleem in België een gevolg van het feit dat België een land is dat op de afgrond staat, dat bijna failliet is. België is een non-natie op de terugweg met twee publieke opinies, twee identiteiten en twee democratieën en daarom werkt niets in dit land.

Deze boodschap wordt gebracht in een vorm die op maat gemaakt is van de huidige media-economie. Voor elk media optreden heeft De Wever een goede oneliner om de politieke strijd aan te gaan. De Wever maakt dankbaar gebruik van metaforen die ingezet worden om de boodschap te verpakken als normaliteit, als gematigd en als de stem van het volk. Journalisten van uiteenlopende media, maar ook politieke tegenstrevers, zien het politieke project van N-VA als gematigd, democratisch en legitiem. Nooit wordt bijvoorbeeld het antidemocratisch karakter van de partij duidelijk gemaakt, noch de radicaliteit van haar plan op economisch vlak. Het idee dat België twee de-

mocratieën heeft, wordt zowel door journalisten als politici van andere partijen verkondigd als hoge waarheid, als een feitelijke beschrijving van de realiteit. Journalisten lijken ook niet in te zien dat ze bijvoorbeeld in hun vragen deze ideologische clichés reproduceren.

De ideologische invloed van N-VA is uiteraard de opgang van het Vlaams-nationalisme en de bijhorende historische ideologische ontwikkelingen. Als we het politiek betoog van Van Se-veren vergelijken met de houding van De Wever is voor de eerste de democratie een vloek, een belemmering. Voor de andere is het een noodzaak. Maar in de praktijk kan, voor De Wever ,deze democratie enkel Vlaams zijn. België, dat ook bestaat uit Francofone, wordt door de N-VA systematisch voorgesteld als antidemocratisch. De Wever verwerpt niet de "gefaalde democratie " wat een fascist doet, maar hij stelt dat de echte democratie bestaat om het volk, de Natie, namelijk de Vlaamse Natie te dienen.

De N-VA ziet zichzelf als de legitieme erfgenaam van de Volksunie. Die Volksuniestempel zet de partij ook in om zich te onderscheiden van de andere erfgenaam van de Volksunie, het extreemrechtse Vlaams Belang. Om dit onderscheid te benadrukken, introduceert N-VA, het concept van de etnische en harmonieuze natie. De etnische natie primeert, waardoor het verschil tussen N-VA en het Vlaams Belang minimaal is.

Onze democratie is al lang in crisis en hoewel dat geen zuiver Vlaams of Belgisch probleem is, is het wel zeer acuut in België. Omdat er al zoveel aanvallen geweest zijn op onze democratie en ons democratisch bewustzijn, gaat de aanval van N-VA vandaag nagenoeg ongemerkt voorbij. N-VA zet de aanval in op de democratie in het algemeen en de Belgische democratie in het bijzonder, niet met geweld, maar met woorden en beelden. Haar doel is de constructie van een heel nieuwe Vlaamse samenleving. Geen samenleving die gebaseerd is op het idee van een verlichte natie steunend op een sociaal contract tussen vrije individuen, op de verankering van vrijheid en gelijkheid en het streven naar een steeds betere en rechtvaardigere samenleving, maar naar een organische natie, een organische natie waar de belangen van de mensen als van de economie in dienst staan van de grootsheid van de Vlaamse natie.

Een belangrijk kenmerk van een democratie is dat zij in haar instellingen en wetten vele uiteenlopende waarborgen kent tegen een ongezonde machtsconcentratie. Machtsconcentratie verminkt de democratie wat kan leiden tot dictatuur. Uit respect en dankbaarheid voor zij die zich in het verleden verzet hebben tegen de verminkers van de democratie, maar ook voor het welzijn van de volgende generaties, blijft het onze plicht om bedachtzaam te blijven ageren tegen de slopers van de democratie.